Geleneksel Hint kültürü dört Aşrama’yı ya da ruhani yaşamın aşamalarını desteklemiş ve ruhani talipler için basit bir yaşam planlaması çerçevesi sağlamıştır. Her Aşrama, yaşamın her aşamasında gerekli olan görev ve sorumluluklara dayalı olarak bir ruhani uygulama düzeyi tanımlamıştır. Dört Aşrama Hint kültürünün zengin bir ruhani yaşama katılmasını ve aktif olarak desteklemesini sağlamanın yanı sıra, bireye Kendini gerçekleştirme yolunda ilerlemesi için rahatlık ve netlik kazandırmıştır. Bu dört aşamanın sırayla uygulanması gerekmez ve geleneksel olarak 21-25 yıl sürdüğü tartışılsa da, Aşramaların süresi bireye göre değişecektir.
Brahmacharya (Öğrenci)
Ruhani yaşamın ilk çeyreği bekar bir öğrenci olarak, ruhani bir öğretmenle (guru) yakından çalışarak geçirilir. Bu aşamada yogik eğitim, zihinsel disiplin ve ruhani, topluluk ve aile yaşamı hakkında bilgi edinmeye odaklanılır. Bu Aşrama, diğer üç aşamayı takip eden ruhani pratiğin temelini ve genel bakışını oluşturur.
Grihasta (Ev Sahibi)
Ruhsal yaşamın ikinci çeyreği bir ev sahibi olarak, bir aile kurup destekleyerek ve kişinin dünyevi ilgi ve görevlerini yerine getirerek geçirilir. Bu aşama için en uygun yoga yolu Bhakti ve Karma Yoga ile dünyevi yaşam ve başkalarına hizmet bağlamında gerçekleştirilebilecek diğer uygulamalardır. Bu Aşrama sırasında kişi Brahmacharya Aşramasından edindiği eğitim, disiplin ve bilgiyi eksiksiz bir hayat yaşamak ve dünyevi zevklerin tadını çıkarmak için kullanır. Ev Sahibinin görevi “Dünyada yaşamak ama dünyanın sizin içinizde yaşamasına izin vermemektir.” Hayatı büyük bir öğretmen olarak görmeli ve dünyevi cazibelerin ve dikkat dağıtıcı şeylerin ortasında ruhani bir yaşam için çaba göstermelidir. Ev Sahibi yolu aynı zamanda diğer üç Aşrama’yı desteklediği için en önemli Aşrama olarak kabul edilir.
Vanaprasthya (Ermiş)
Üçüncü Aşrama’da kişi bir inziva hali kurmak üzere dünyadan elini eteğini çekmeye başlar. Bu bir geçiş aşamasıdır; ailenin ve toplumun ihtiyaçlarını karşılamaktan uzaklaşarak, bir sonraki renunciate aşamasına hazırlık olarak bir ev sahibi olarak başlanan uygulamaları derinleştirir. Sessiz bir yaşam alanı aranır, basit bir yogik yaşam tarzı uygulanır ve aile ve toplumla olan yakın bağlar müstakil bir danışman rolüne indirgenir.
Samnyasa (Renunciate)
Bu son Ashrama’da yogi/ni tüm dünyevi uğraşlardan elini eteğini çeker ve yalnızca Kendini gerçekleştirmenin tekil durumuna erişmeyi amaçlar. Bir Sannyasin olmak, belirli bir uygulama dönemine bağlı kalmayı ve genellikle yoksulluk yemini ve fiziksel varlıkların terk edilmesini de içeren ruhani yeminler etmeyi gerektirir. Tüm zamanını, enerjisini ve odağını ruhani uygulamalara harcayabilmek için Sannyasin bir evde kalamaz, bir tapınakta kalmalı veya ormanda ya da aşramda yaşamalı, yiyecek için hayırseverlerin bağışlarına güvenmelidir.
Aşramaların yapıları ve anlamları kast sisteminin kaybolması ve Batı kültürünün etkisiyle yıllar içinde değişmiştir. Aşramalar arasındaki ayrımlar zamanla bulanıklaştı ve genel önemleri azaldı. Bir zamanlar sadece renunciate’lere öğretilen daha derin yoga uygulamaları artık melez bir yol uygulamak isteyen Ev Sahipleri için de erişilebilir hale gelmiştir. Ne yazık ki bu değişiklikler, yoga uygulamalarının düzeyleri ve türleri genel bir bağlamdan yoksun olduğu için, modern yoga dünyasında bir kafa karışıklığı ve yanlış anlama düzeyi yaratmıştır. Aşramalar fikrinin yeniden canlandırılması sadece bu eksik bağlamı sağlamakla kalmayacak, aynı zamanda modern yoga uygulayıcılarına yoga yolundaki ilerlemeleri için değerli bir uzun vadeli plan verecektir.
